Post by nefertiti on Mar 21, 2006 12:43:36 GMT 2
Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο Σείριος αποτέλεσε το πιστό σκυλί του κυνηγού Ωρίωνα. Τόσο το κυρίως αστέρι όσο και το μικρότερο που το συνοδεύει, ήταν η συντροφιά της αστρικής μυθολογίας της Μεσοποταμίας. Η περίπτωση του Κυνηγού Ωρίωνα, δελεάζει και τον πλέον απαιτητικό ενδιαφερόμενο για τη γνώση του γαλαξιακού στερεώματος.
Ο μύθος φέρει τον θεό του ήλιου Απόλλωνα να ζηλεύει τον Ωρίωνα, εξ αιτίας της αγάπης του για τη θεά Άρτεμη. Για να εξουδετερώσει τον φημισμένο κυνηγό, ο Απόλλωνας μηχανεύεται αγώνες τοξευτικής στους οποίους η θεά συμμετέχει και σκοτώνει άθελα της τον Ωρίωνα. Από τότε τον τοποθετεί σε τέτοιο σημείο στον νυχτερινό ουρανό ώστε να διακρίνεται και από τα δύο ημισφαίρια. Στη συνέχεια αποφασίζει να μην τον αφήσει μόνο. Τοποθετεί σχεδόν δίπλα του τον πιστό σκύλο Σείριο και άλλο ένα μικρότερο κουτάβι για να τον συντροφεύουν στην αστροπολιτεία.
Ιστορικά, πολλοί πολιτισμοί έχουν κατανοήσει την ξεχωριστή σημασία του συγκεκριμένου αστεριού. Λατρευόταν στην κοιλάδα του Νείλου πολύ πριν ιδρυθεί η Ρώμη και πολλοί αρχαίοι Αιγυπτιακοί ναοί κατασκευάστηκαν προσανατολισμένοι έτσι ώστε το φως από το αστέρι να μπορεί να διαπεράσει τους εσωτερικούς βωμούς τους. Οι Αιγύπτιοι βάσισαν το ημερολόγιο τους στο Σείριο ενώ οι Έλληνες το συνέδεσαν με τη θερμότητα του καλοκαιριού. Οι ημέρες των σκυλιών το καλοκαίρι, ήταν κατά την αρχαιότητα στην Αίγυπτο οι 40 πιο ζεστές ημέρες του χρόνου.
Ο Σείριος συσχετίστηκε με τον Αιγυπτιακό θεό Ανούβη που είχε όψη τσακαλιού και που ήταν ο κύριος εκφραστής των νεκρικών ιεροτελεστιών, ζυγίζοντας τις ψυχές και απονέμοντας δικαιοσύνη. Άλλοι τον παρομοίωσαν με τον φοβερό Κέρβερο, το τρικέφαλο σκυλί που σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία φύλαγε τις πόρτες του Άδη. Υπάρχουν όμως μερικά άλυτα μυστήρια σχετικά με το άστρο. Οι αρχαίες παρατηρήσεις το περιγράφουν ως κόκκινο όταν σήμερα γνωρίζουμε ότι ο Σείριος Α είναι γαλαζωπό λευκό. Η απόκλιση αυτή στο χρώμα απορρίπτεται από τους αστρονόμους, λόγω του ότι το χρονικό διάστημα χιλιάδων ετών είναι πολύ σύντομο για πιθανή χρωματική αλλαγή. Άλλωστε δεν έχει παρατηρηθεί κάποια πιθανή εξέλιξη από κάποιο νεφέλωμα που θα μπορούσε να προκαλέσει την οποιαδήποτε τροποποίηση.
Η ΦΥΛΗ ΝΤΟΓΚΟΝ
Στο νότιο Μαλί (πρώην Γαλλικό Σουδάν), εκεί που ο ποταμός Νίγηρας παρουσιάζει μεγάλη καμπή, ζει μια φυλή που την αποτελούν φτωχοί αγρότες, οι Ντογκόν. Οι σπηλιές των βουνών Χομπορί στην περιοχή Μόπτι είναι οι κατοικίες τους, ενώ οι κοντινότερες πόλεις είναι το Τιμπουκτού στα βόρεια και η πρωτεύουσα της Άνω Βόλτας Ουαγκαντούγκου στο νότο. Οι Ντογκόν λέγεται ότι κάποτε ήταν μέρος της φυλής Μαντίγκο που αρνήθηκε να εξισλαμιστεί στα τέλη του 17ου αιώνα και κατέφυγε στις σπηλιές για το λόγο αυτό. Η Δυτικοαφρικανική αυτή φυλή έχει αρκετά κοινά σημεία με τις υπόλοιπες της περιοχής. Η μεγάλη διαφορά όμως εστιάζεται στην αξιοσημείωτη προσήλωση στα έθιμα και τις παραδόσεις και ιδιαίτερα στη διατήρηση της θρησκευτικής τους μυστικότητας και πίστης. Οι πανάρχαιες λατρευτικές παραδόσεις τις φυλής και τα μυστικά που κατέχουν, εντυπωσιάζουν τον άνθρωπο των σύγχρονων και πολιτισμένων χωρών. Οι Ντογκόν έχουν ως αρχή και πυξίδα ένα άστρο που σε καμία περίπτωση δεν είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού και που πολύ δύσκολα εντοπίζεται ακόμα και με το τηλεσκόπιο.
Ο μύθος φέρει τον θεό του ήλιου Απόλλωνα να ζηλεύει τον Ωρίωνα, εξ αιτίας της αγάπης του για τη θεά Άρτεμη. Για να εξουδετερώσει τον φημισμένο κυνηγό, ο Απόλλωνας μηχανεύεται αγώνες τοξευτικής στους οποίους η θεά συμμετέχει και σκοτώνει άθελα της τον Ωρίωνα. Από τότε τον τοποθετεί σε τέτοιο σημείο στον νυχτερινό ουρανό ώστε να διακρίνεται και από τα δύο ημισφαίρια. Στη συνέχεια αποφασίζει να μην τον αφήσει μόνο. Τοποθετεί σχεδόν δίπλα του τον πιστό σκύλο Σείριο και άλλο ένα μικρότερο κουτάβι για να τον συντροφεύουν στην αστροπολιτεία.
Ιστορικά, πολλοί πολιτισμοί έχουν κατανοήσει την ξεχωριστή σημασία του συγκεκριμένου αστεριού. Λατρευόταν στην κοιλάδα του Νείλου πολύ πριν ιδρυθεί η Ρώμη και πολλοί αρχαίοι Αιγυπτιακοί ναοί κατασκευάστηκαν προσανατολισμένοι έτσι ώστε το φως από το αστέρι να μπορεί να διαπεράσει τους εσωτερικούς βωμούς τους. Οι Αιγύπτιοι βάσισαν το ημερολόγιο τους στο Σείριο ενώ οι Έλληνες το συνέδεσαν με τη θερμότητα του καλοκαιριού. Οι ημέρες των σκυλιών το καλοκαίρι, ήταν κατά την αρχαιότητα στην Αίγυπτο οι 40 πιο ζεστές ημέρες του χρόνου.
Ο Σείριος συσχετίστηκε με τον Αιγυπτιακό θεό Ανούβη που είχε όψη τσακαλιού και που ήταν ο κύριος εκφραστής των νεκρικών ιεροτελεστιών, ζυγίζοντας τις ψυχές και απονέμοντας δικαιοσύνη. Άλλοι τον παρομοίωσαν με τον φοβερό Κέρβερο, το τρικέφαλο σκυλί που σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία φύλαγε τις πόρτες του Άδη. Υπάρχουν όμως μερικά άλυτα μυστήρια σχετικά με το άστρο. Οι αρχαίες παρατηρήσεις το περιγράφουν ως κόκκινο όταν σήμερα γνωρίζουμε ότι ο Σείριος Α είναι γαλαζωπό λευκό. Η απόκλιση αυτή στο χρώμα απορρίπτεται από τους αστρονόμους, λόγω του ότι το χρονικό διάστημα χιλιάδων ετών είναι πολύ σύντομο για πιθανή χρωματική αλλαγή. Άλλωστε δεν έχει παρατηρηθεί κάποια πιθανή εξέλιξη από κάποιο νεφέλωμα που θα μπορούσε να προκαλέσει την οποιαδήποτε τροποποίηση.
Η ΦΥΛΗ ΝΤΟΓΚΟΝ
Στο νότιο Μαλί (πρώην Γαλλικό Σουδάν), εκεί που ο ποταμός Νίγηρας παρουσιάζει μεγάλη καμπή, ζει μια φυλή που την αποτελούν φτωχοί αγρότες, οι Ντογκόν. Οι σπηλιές των βουνών Χομπορί στην περιοχή Μόπτι είναι οι κατοικίες τους, ενώ οι κοντινότερες πόλεις είναι το Τιμπουκτού στα βόρεια και η πρωτεύουσα της Άνω Βόλτας Ουαγκαντούγκου στο νότο. Οι Ντογκόν λέγεται ότι κάποτε ήταν μέρος της φυλής Μαντίγκο που αρνήθηκε να εξισλαμιστεί στα τέλη του 17ου αιώνα και κατέφυγε στις σπηλιές για το λόγο αυτό. Η Δυτικοαφρικανική αυτή φυλή έχει αρκετά κοινά σημεία με τις υπόλοιπες της περιοχής. Η μεγάλη διαφορά όμως εστιάζεται στην αξιοσημείωτη προσήλωση στα έθιμα και τις παραδόσεις και ιδιαίτερα στη διατήρηση της θρησκευτικής τους μυστικότητας και πίστης. Οι πανάρχαιες λατρευτικές παραδόσεις τις φυλής και τα μυστικά που κατέχουν, εντυπωσιάζουν τον άνθρωπο των σύγχρονων και πολιτισμένων χωρών. Οι Ντογκόν έχουν ως αρχή και πυξίδα ένα άστρο που σε καμία περίπτωση δεν είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού και που πολύ δύσκολα εντοπίζεται ακόμα και με το τηλεσκόπιο.